vooraankondiging: DE GROTE AMSTERDAM QUIZ op 15 oktober in onze Dominicus

Hoeveel keitjes liggen er op de Dam? Wat is een drijfsijs? Wanneer waren de Olympische Spelen in Amsterdam? Als je het antwoord weet op deze vragen, dan is de Grote Amsterdam Quiz iets voor jou!

In 2025 bestaat Amsterdam 750 jaar. In de aanloop naar dat feest wordt De Grote Amsterdam Quiz gespeeld, om te beginnen met voorrondes op 86 locaties in de stad – variërend van horeca, buurthuizen, bibliotheken en sportverenigingen. En natuurlijk doet de Dominicus ook mee.

Wij organiseren onze voorronde op zondagmiddag 15 oktober.

Per locatie gaat het winnende team door naar de finale, die op 27 oktober 2023, de verjaardag van de stad, zal plaatsvinden in de Hermitage en live zal worden uitgezonden op AT5. Hier zijn mooie prijzen te winnen! Daarnaast verdien je uiteraard eeuwige roem als Amsterdam-kenner van het jaar.

Wil je meespelen? Je kunt je vanaf 28 augustus met je team aanmelden.

/ wordt vervolgd /

31 mei t/m 28 juni 2015 –

Hoe gaan we om met de tijd die ons gegeven is? Raken we erdoor opgejaagd of helpt de tijd juist om ruimte te vinden om te leven? In de weken na Pinksteren onderzoeken we wat de tíjd met ons doet en wat wíj met de tijd kunnen doen om ruimte te maken voor het waaien van de Geest.

Voor de oude Grieken was de tijd een godheid. Chronos genaamd. Het was een wrede en verschrikkelijke god die alles wat hij aantrof met huid en haar verslond. Treffend beeld voor de verslindende werking van de tijd, die wij al te vaak ervaren. Daarnaast kende men in de oudheid ook de god Kairos, de jongste zoon van Zeus. De god van het geschikte moment. Kairos verbeeldt de tijd die kansen biedt, de tijd die voor een doorbraak weet te zorgen. Hij vertegenwoordigt al die bevlogen momenten van schoonheid, inzicht en daadkracht die het leven bijzonder maken.

Door het loslaten van de chronologische tijd komt er ruimte voor een ander soort tijd. Door aandacht, rust en zorgvuldig wikken en wegen van argumenten kan men het ‘kairotische moment’ creëren, het moment waarop alles voorhanden is voor het ontstaan van de goede beslissing. Als chronos heeft de tijd ons – als kairos hebben wij de tijd. Dan wordt tijd een uitdaging die een beroep doet op onze verantwoordelijkheid. Om respons te geven op het leven zoals het naar ons toekomt. In plaats van het gevoel te hebben geleefd te worden en achter alles aan te rennen en dingen maar half te doen.

Ook de christelijke traditie biedt met het kerkelijk jaar en de structuur van zondagse diensten een handreiking om de tijd te ordenen. Deze structuur kan helpen om ruimte te maken voor een andere tijdsbeleving. Op zondagochtenden hier stappen we een andere tijd binnen. Een soort tussentijd. Tijd voor reflectie en aandacht, voor nieuw zelf-inzicht. Om de Geest weer door ons te voelen ademen. Deze Geest is bij uitstek een Geest die ons uit de greep van de chronos wil loszingen. Zodat wij uiteindelijk steviger in diezelfde wereld staan om in de Geest van Jezus van Nazareth te leven.

Vijf zondagen met praktische levenswijsheid om de zomermaanden in te gaan. Over vijf manieren om bij geestkracht te komen. Vijf eigenschappen waarin je je kunt oefenen om met grotere aandacht te leven. Wij volgen hierbij vijf `transcendentale imperatieven’ (Bernard Lonergan). Ze zijn transcendentaal omdat ze voor iedereen en overal altijd gelden. En imperatieven omdat ze willen aanzetten ons te bevrijden uit tredmolens om zo tot een andere beleving van de tijd te komen.

We lezen vijf zondagen uit het boek Spreuken.

30 november t/m 28 december 2014

Zo op het eerste gezicht gaan de verhalen in de Schrift over lang geleden. Maar de reden dat we ze blijven lezen is niet onze belangstelling voor het verre verleden. De verhalen vertellen vooral hoe het altijd gaat, gegaan is en gaan zal.  Het zijn verhalen die inzicht geven, die ons bij de hand nemen.

De weken voor Kerstmis noemen we Advent.  Advent betekent ‘komst’. We zien uit naar de komst van het licht, naar de geboorte van een Messias. Dat het duister verdreven wordt, dat er vrede is en recht wordt gedaan. Een tijd van verwachting. Niet alleen uitzien naar het geboortefeest van Jezus, maar vooral uitzien naar een nieuwe wereld, dat het aanschijn der aarde wordt vernieuwd.

We lezen in deze Advent verhalen over ‘in den beginne’. De verhalen daarover in de Schrift vertellen ons hoe de schepping, de mens in beginsel, in principe zijn bedoeld. Hoe God aanwezig wil zijn bij mensen.  Het zijn verhalen die ons willen bemoedigen, troosten, aansporen: dat een nieuwe toekomst komen zal.

De Advent is een tijd van bezinning. Ons wordt aangezegd, dat we altijd opnieuw kunnen beginnen. Er is steeds nieuw begin mogelijk. In de donkere dagen voor Kerstmis zeggen en zingen we dat ‘we wachten op licht’ . Niet alleen letterlijk, dat de dagen weer gaan lengen, maar ook en vooral figuurlijk: wij gaan op weg naar het licht in ons bestaan, in deze wereld. Dat is niet een gemakkelijke tocht, maar we zijn ook op weg naar Kerstmis, en dat is een groot feest!

Sinds 1969 houden we in de Dominicus op 1^e Kerstdag Open Huis. Meer dan 1500 mensen komen samen om te genieten van wat er die dag gebeurt in de kerk, van elkaars aanwezigheid, van spontane, waardevolle ontmoetingen, van stil zijn, van muziek maken en dansen, van een goed gesprek, en van een heerlijk diner.

Dit is mogelijk doordat zoveel mensen hier aan mee willen werken. Alleen zo kunnen we ervoor zorgen dat ook dit jaar weer al die mensen die een plek zoeken die plek ook kunnen vinden en kunnen genieten van elkaar, van de warmte, van het eten.

Wil jij ook een bijdrage leveren aan deze bijzondere dag? Dan ben je van harte welkom. Want zonder jouw hulp lukt het ons niet. We kunnen het niet alleen. Er is heel veel wat je kunt doen.

Wil je meewerken als vrijwilliger? Je kunt je aanmelden via de website:

www.dominicusamsterdam.nl onder het kopje Kerst: Open Huis.

Daar zie je ook waarvoor je je kunt opgeven.

Ook uw gaven zijn natuurlijk van harte welkom, groot en klein. Dit kan op rekeningnummer NL37INGB0004885050 t.n.v. Open Huis.

Elk jaar is het Open Huis weer een feest voor al diegenen die het mee mogen maken. Laten we ervoor zorgen dat ook dit komende jaar ruim 1500 mensen deze prachtige dag kunnen beleven.

Namens alle coördinatoren

Bianca Beens
Sjaak Bos

e-mailadres: openhuis@dominicusamsterdam.nl

12 okt t/m 16 nov 2014 –

‘Van binnen opgerekt worden’

Serie diensten over innerlijke ruimte.

Waar haalde Jezus het vertrouwen vandaan om zo doelgericht te leven als hij gedaan moet hebben? Wat gaf hem de moed tot die radicale keuzen en uitdagende uitspraken? De vrijmoedigheid en echtheid die uit zijn woorden en daden spreken zetten ons op het spoor van innerlijke ruimte. Zoals ook andere mensen ons raken door de ontvankelijkheid in hun levensbenadering. Etty Hillesum noteert in haar dagboek: ‘Veel van wat je doet is toch imitatie of ingebeelde plicht of valse voorstelling van hoe een mens moet zijn. De enige zekerheid hoe je moet leven en wat je moet doen, kan toch alleen maar opstijgen uit die bronnen die daar bij jezelf in de diepte borrelen.’

Af en toe is er een moment van stilstaan, van waarneming van je zelf en je levensproject. Dan raken denken en doen op de achtergrond. Deze contemplatieve momenten overkomen ons; vaak als ons leven in de war wordt geschopt. Of wanneer we zelf ruimte maken voor stilte en aandacht. Het is alsof de werkelijkheid dan tot ons spreekt.

Vaak genoeg blijken mensen (pas) in het aangezicht van de dood die innerlijke ruimte op het spoor te komen. Als alle spanningen van het leven, waar steeds tussen heen en weer bewogen werd, door de radicaliteit van dit einde oplossen in verzoening. Bekende spanningsvelden zijn bijvoorbeeld: doen en laten, geven en ontvangen, vergeven en vergeten, ik en de ander, geloven en weten.* De kunst van het sterven wordt daardoor wel de kunst te leven genoemd. Stel dat je die leefruimte al tijdens het leven zou kunnen vinden?!

Aan de hand van fragmenten uit de Bergrede en andere teksten gaan we op zoek naar wat die innerlijke ruimte voedt en wanneer deze onder druk komt te staan.

* ontleend aan Carlo Leget, Ruimte om te sterven (Lannoo 2013). Door dit boek is ook het idee voor deze serie diensten ontstaan.

7 sep t/m 5 okt 2014 –

Tijdens het preekseizoen 2014-2015 viert de Dominicusgemeente haar vijftigjarig bestaan als kritische gemeente. Het is nu een halve eeuw geleden dat Wim Tepe en Jan Nieuwenhuis naar deze oude stadsparochie kwamen om hier iets nieuws op te bouwen. Zij hebben vanaf 1964 met de hulp van vele anderen een proces van gemeentevorming op gang gebracht dat tot op de dag van vandaag, vijftig jaar later, voortduurt. Dit gouden jubileum heeft een zilveren rand, want vijf en twintig jaar geleden, in 1989, heeft de toenmalige Dominicusgemeente besloten dat zij voortaan niet langer onder het gezag van het bisdom maar als onafhankelijke gemeente zou verder gaan. Dit alles vieren we dit jaar met gepaste trots en gepaste bescheidenheid. Er komt een gemeentefeest, we houden een congres en publiceren een boek. Onze blik blijft daarbij vooral op de toekomst gericht. Grote vraag is hoe de gemeente van de toekomst, en in de eerste plaats die van morgen er uit zal zien.

Bij deze vraag vooral zullen we tijdens de eerste diensten van dit jaar stilstaan: wat betekent het in de geseculariseerde wereld van vandaag een kerkelijke gemeente te willen zijn?  Een vijftal zondagen proberen dieper op deze grondvraag in te gaan, in de hoop zo de bezinning op ons eigen gemeente-zijn te stimuleren. Er zullen vijf verschillende antwoorden klinken, vijf benaderingen die uiteraard alles met elkaar te maken hebben.

Een eerste antwoord kan luiden : We zijn een ‘leerhuis’, een plek van spirituele en voor sommigen ook mystieke bezinning: op zoek naar het mysterie van het bestaan dat wij God, de Levende, de Eeuwige noemen. Als christenen hebben wij Gods geest aan het werk gezien in verhaal en boodschap van de Bijbel, en met name in leven, sterven en opstanding van Jezus van Nazareth. In Jezus-Messias vielen liefde tot God en liefde tot de medemens samen. Wij beseffen in onze dagen steeds meer dat Gods geest van vrede en liefde die wij in hem herkennen, ook aan het werk is in gelovigen met andere religieuze belevingswerelden, en dat wij ook van die anderen te leren hebben. Een gemeente als leerhuis is bij uitstek de plaats om met dit alles bezig te zijn.

Een tweede antwoord betreft minder onszelf, het geheim van onze binnenkant, dan de aarde en onze samenleving, waarover de Bijbel zingt dat de Geest Gods haar aanschijn zal vernieuwen. Als gemeente zijn wij geroepen bij te dragen aan dat vernieuwingsproces dat blijft doorgaan, daarin zowel creatief als kritisch bezig te zijn. Met het beeld van Jezus Messias en vele andere ‘rechtvaardigen’ uit de wereldgeschiedenis voor ogen, draagt de gemeente de idealen uit van gelijkheid en gerechtigheid, de sleutel tot het Rijk Gods. Ze zal daarbij alles doen om de goede geesten in deze wereld te onderscheiden van de slechte – geperverteerde goede – geesten, die ook blijven rondwaren, en het nog te vaak winnen van de goede.

Het derde antwoord dat nauw bij het vorige aansluit ziet de gemeente als een plaats van ‘getuigenis’: niet van ‘de waarheid’ waartoe we anderen zouden willen bekeren, maar van de ‘blijde boodschap’ zoals wij die in Jezus Messias herkend hebben. Het is de boodschap van vrede en gerechtigheid die we niet alleen in eigen huis maar ook in vele huizen van andersdenkenden, anders-levenden, overal in de wereld, aan het werk zien. Toenadering tot de ander, de vreemdeling, en niet zijn of haar ‘bekering’ – ons bekeren moeten we vooral zelf – is de eerste doelstelling van de ‘gemeente van het open huis’ die we willen zijn. Dat ideaal delen we met alle voor vrede en gerechtigheid levende mensen, kerkelijke en onkerkelijke, gelovige en ongelovige. Zonder die saamhorigheid, die samenwerking, is geen nieuwe schepping mogelijk. Om dat Godsgeschenk bidt de gemeente en zet zij zich in.

Dit brengt ons tot een vierde antwoord dat in feite aan de drie anderen voorafgaat: we delen juist als gemeenteleden vóór alles in het menselijk tekort, in het gemis dat ieder mensenleven kenmerkt, van welke komaf, ras, geloof of ongeloof dan ook, het gemis waarin het verlangen om ons leven met anderen te delen zijn oorsprong heeft. Mensen gaan wellicht allereerst naar de kerk om niet alleen te hoeven zijn. We mogen als gemeente vóór alle religieuze invulling een ‘gemeente van compassie’ zijn. Met dit antwoord, ingegeven door een ethiek van kwetsbaarheid en empathie, reageren we op het ‘handvest van compassie’ dat enkele jaren geleden door veel wereldlijke en religieuze persoonlijkheden is ondertekend. Het bevat een oproep om, boven alle levensbeschouwingen, alle geloof en ongeloof uit, met alle mensen van goede wil te streven naar ‘vrede op aarde’, in de eerste plaats voor de nog talloze armen, noodlijdenden en vluchtelingen op die aarde. Dankzij die compassie van alle begin kunnen we ook leerhuis, oproep tot gerechtigheid, een ‘open huis’ zijn.