Kinderen laten het ons zien: spel is de beste manier om het leven te leren kennen. En: het is de beste manier om aan het leven mee te doen. Niet van buitenaf kijkend, laat staan analyserend, maar erin bewegend, met huid en haar, met lijf en leden. Grote mensen kunnen vaak met vertedering kijken naar hoe kleine mensen dat doen.
Om te spelen heeft een kind een speelveld nodig, een ruimte, een paar regels – en wat ruimte om die regels te breken. Zo ontstaat, als het goed is, de verbeelding. Goed beschouwd gebeurt dat ook in onze liturgie. De Dominicus is een speelveld en de liturgie heeft een aantal regels, een orde. Daar binnen en soms ook daarbuiten wordt, als het goed is, van alles beleefd.
In deze korte serie aan het begin van het nieuwe seizoen staan verschillende generaties centraal. We beginnen met de doop van twee kinderen, vieren vervolgens samen met de jonge en jongvolwassen Taizégangers, en stellen in de derde viering de twaalfjarigen centraal.
Zondag 3 sept: Heilig spel
Lezingen Khalil Gibran en Exodus 32: 1-6
Overweging door Janneke Stegeman
God wordt vaak voorgesteld als ouder, en dan nog het vaakst als vader. Misschien kunnen we ons God ook voorstellen als een kind: zo kwetsbaar en zo krachtig. Een kind dat de toekomst in zich draagt, dat ons uitnodigt te spelen.
In deze viering worden twee kinderen gedoopt.
Zondag 10 sept: Een reis naar Taizé
Lezing Marcus 7: 24-30
Overweging door Eva Martens
Deze zomer ging een groep jongeren uit Amsterdam een week naar Taizé, een oecumenische broedergemeenschap in Frankrijk waar wekelijks honderden jongeren vanuit heel Europa (en daarbuiten) naartoe reizen om een week mee te leven in het ritme van de broeders, met drie gebeden per dag en ontmoetingen rond thema’s als vertrouwen, vrede en geloof. Onder hen ook een aantal jonge Dominicusgangers.
In deze viering staan we met deze Taizégangers stil bij wat Taizé zo bijzonder maakt. Misschien zullen we zelfs iets beleven van het grote en kleine spel dat erbij hoort… Want overal in Taizé kom je groepjes jongeren tegen die spelletjes doen met elkaar. Maar als je goed oplet, dan merk je dat ook het ontmoeten anders gaat dan in ons dagelijks leven. Heeft dat misschien ook iets met spel te maken, waarvan je de regels op subtiele wijze verandert, zodat er iets nieuws gebeurt? Wat als we iets daarvan op deze zondag in de Dominicus eens uitproberen?
Wie wil mag in deze viering, net als in Taizé, op de grond zitten. We zingen naast vertrouwd repertoire ook Taizé-liederen en worden een lange tijd stil.
Zondag 17 sept: Over de drempel! Volgend jaar misschien?
Lezingen Jan Nieuwenhuis ‘Volgend jaar misschien. Geloven tussen twaalf en zeventien jaar’ (1978) en Lucas 2: 41-52
Overweging door Alle van Steenis
Dit jaar zijn er geen twaalfjarigen in onze gemeenschap om de twaalfjarigenzegen te ontvangen. Dat geeft ons ruimte om ons te bezinnen op de betekenis van zo’n viering. Tientallen jaren stonden hier vele twaalfjarigen. Wat vertelden zij ons? Wat leerden zij ons? Welke betekenis wisten wij daar vervolgens aan te geven? Waar zijn deze ex-twaalfjarigen nu?
Jan Nieuwenhuis leerde ons dat tieners tussen 12 en 17 hun heil elders moesten zoeken. Op latere leeftijd komen zij vervolgens terug. Zien wij dat ook zo? Vraagt onze tijd dezelfde gedachtegang of is er iets radicaals anders nodig? Wat is eigenlijk het religieuze dilemma van de opgroeiende jeugd en wat leert dat ons?
Een viering voor grote en kleine kinderen.
Volg ons op